Ağbaba’nın raporunda özetle şunlar yer aldı:
2018 yılında en az 2 bin işçi iş cinayetlerinde yaşamını yitirirken, iş cinayetlerinde en az 120 kadın işçi hayatını kaybetti. 2019 yılının Ocak ve Şubat aylarında ise iş cinayetlerinde yaşamını yitiren kadın işçi sayısı 20 olarak kayıtlara geçti. 2017 yılında en az 116 kadın işçi yaşamını yitirirken, 2016 yılında ise en az 98 kadın işçi çalışırken yaşamını yitirdi. Son üç yılda iş cinayetlerinde toplam 334 kadın emekçi yaşamını yitirdi.
Türkiye’de resmi sendikalaşma oranı her ne kadar yüzde 14’lerde görülse de esas sendikalaşma oranı yüzde 11’ler civarındadır. Yani Türkiye çalışan her 100 işçiden 11’inin bir sendikaya üyeliği bulunmaktadır. Kadın işçilerin ise neredeyse yüzde 93’ü sendikasız olarak çalışmaktadır. Yani ülkemiz de çalışma yaşamında yer alan her 100 kadın işçide yalnızca 7’sinin sendika üyeliği bulunmaktadır.
Kadın emekçilerinin yüzde 26’sı çalışma yaşamında güvencesiz olarak çalışmaktadır. Kadın işçilerin çalışma yaşamındaki en büyük sorunları; uzun çalışma süreleri, düşük ücretler ve iş yerlerinde uğradıkları ayrımcılıklardır. Kadın işçilerin yüzde 72’si çalışma yaşamlarından yaşadıkları bu sorunlar nedeni ile şikayetçi olduğunu belirtmektedir. Kadın işçilerin büyük bir bölümü ise iş yerlerinde mobinge ve psikolojik baskıya maruz kalmaktadır.
Son TÜİK verilerine göre kadın işsizliği Kasım 2017’ye göre 1,3 puan artarak 13,4’ten 2018 Kasım ayında 14,7 olarak gerçekleşti. Tarım dışı kadın işsizliği yüzde 18,4’e yükselmiş durumdadır. Çalışma çağında bulunmasına karşın ne istihdam ne de eğitimde olan kadınların oranı ise yüzde 33’lere yaklaşmış durumdadır. TÜİK verilerine göre 15 yaşın üzerindeki Türkiye’de her 100 kadından sadece 29,3’ü çalışmaktadır. TÜİK verilerine göre Türkiye’de üniversite mezunu kadınların yüzde 17,4 işsiz durumdadır. Sonuç olarak kadınlar AKP iktidarı döneminde istihdamdan dışlanmış, işsizliğe mahkum edilmiştir.
Ekonomik krizin toplumsal alanda yarattığı tahribat kadın işçileri de yakından etkilemiştir. Binlerce kadın işçi kriz bahanesi ile işten çıkarılmış, sendika hakkı için onlarca kadın işçi iş yerlerinde direnmiş ve halende direnmeye devam etmektedir. Flormar’da 100’den fazla kadın işçi sendika hakkı için bu yıl 8 Martı direnişle karşılamaya hazırlanmaktadır. Aydın’da yer alan Sibaş fabrikasında sendika üyesi oldukları gerekçesi ile işten atılan ve direnen kadın işçiler yine bu yıl 8 Martı emekleri ve gelecekleri için direnişle karşılamaya hazırlanmaktadır.