Oğlu yaşamına son veren Berna Yılmaz: Yavuz'uma asla kızamam, o yaptıysa bir bildiği vardır

Eski Başbakan Mesut Yılmaz'ın eşi Berna Yılmaz'ın büyük oğlu Mehmet Yavuz Yılmaz’ın intiharı hakkında ilk kez konuştu. Yılmaz, "Yavuz’uma asla kızamam. İnsan yavrusuna kızabilir mi? O yaptıysa bir bildiği vardır. Ben sadece saygı duyarım. Acım hâlâ dünkü gibi çok taze” dedi.

Posta gazetesinden Alev Gürsoy Cimin’e konuşan Yılmaz’ın açıklamaları şöyle:

Yıllar boyu en çok röportaj yapmak istediğim isimlerden biriydiniz. Keşke böyle bir acının üzerine olmasaydı. Oğlunuz Yavuz Yılmaz’ın kaybından sonra ilk kez konuşuyorsunuz. Çok zor bir soru biliyorum ama nasılsınız?

Nasılım? Evet, cevaplaması zor bir soru... Daha zor olan soru ise “Atlatabildiniz mi?” Bu soruya şöyle cevap vermek istiyorum: Atlatılacak bir şey yok. O acı daima bizimle gelecek. O acı da, Yavuz da bizim içimizde. Acımızı ailece beraber, kenetlenerek yaşamaya devam ediyoruz. Ama bu saatten sonra yas tutmak yerine Yavuz’un hatıralarını yaşatmak bizim birinci görevimiz. Yaşadığımız tüm güzel günleri, anıları ve bıraktığı eserleri diri tutmak, hiç kaybetmemek için bunu yapmanın peşindeyiz. Yavuz için başarmamız gerekiyor.

Çok zor bir sınav. Yaşayan bilir sadece. Siz anlatın!

Hayat, insanı hiç beklemediği anda beklemediği imtihanlarla karşı karşıya getirebiliyor. Bizim de payımıza düşen bu oldu. Böylesine zor, acı bir imtihanla karşı karşıyayız ama tevekkülüz. Mukadderata inanan biriyim. Bu Allah’tan gelen bir hastalık ve yine Allah’tan gelen bir sonuç.

10 ay oldu. Zaman geçiyor ama acılar da sanırım bazen katlanıyor azalmak yerine. Yılmaz ailesinde neler oluyor?

10 ay oldu. Aralık’ın 17’siydi. Karşılamak o kadar kolay mıydı bu koca günü, ayı. Hayır ve asla. Günler, haftalar geçmek bilmedi. Şu an konuşmak zor. Noktayı “Hassasım” diye koyayım (Gözleri doluyor). Bu yaşadığımız şey; sözlere dökülecek kadar kolay değil. Ama inanıyorum ki ne kadar dik durursam ne kadar toplum içinde onun yapmak istediklerini yapabilirsem o kadar iyi olacak. Hem kendi huzurum için hem de onun huzurunu sağlamak için. Ailece biz böyle düşünüyoruz. Şu anda babası yani eşim Mesut Yılmaz, oğlum Hasan ve kızımdan öte gelinim Ceren ve küçük torunumuzla ailece yaşadığımız bu zorlukların üstesinden gelmeye çalışıyoruz.

Yavuz Bey’in en büyük hayali neydi?

Yavuz’un en büyük hayali Kent Üniversitesi’nin kurulmasıydı, bu oldu. Benim Mütevelli Heyet Başkanı olduğum bu üniversite için büyük çabalar sarf etmişti Yavuz’um. Onun hayalini gerçeğe dönüştürmenin mutluluğunu yaşıyorum. Üniversitedeki tüm çalışma arkadaşlarımızla en güzelini, en iyisini yaparak Yavuz’un oradaki huzurunu sağlamaya ve hayalini yaşatmaya var gücümüzle çalışıyoruz.

Erkek çocuklar anneye daha düşkündür. Yavuz Bey’le iletişiminiz nasıldı? Sizinle her şeyini paylaşır mıydı yoksa mesafeli miydi?

Yavuz’um içine kapanık bir çocuk değildi. Hayat dolu, enerjikti. Benimle her şeyini fazlasıyla paylaşırdı. Gizlisi saklısı yoktu. Yalnız Yavuz liseden itibaren yurt dışında okudu. Keza diğer evladım Hasan da öyle. Ama Yavuz yurt dışında yıllarını daha yalnız olarak geçirdi. Eşimin siyaset hayatı nedeniyle yoğun bir dönemimizdi o zamanlar. Yavuz kendisini yalnız hissetti belki ve kendisiyle biraz daha baş başa yaşadı. Ben de şu an baktığımda onu yalnız bıraktığımızı hissediyorum. Belki de pişmanlık bunun adı.

Pişmanlıktan ziyade öz eleştiri bu sanki...

Evet, bu bir öz eleştiri. Çünkü o yıllar çok yoğun bir çalışma içerisindeydik. Siyaset kolay bir iş değil. Normal bir aile gibi yaşayamıyorsun. Her anın yoğun; bazen kendini bile ihmal edebiliyorsun. Dönüp arkana baktığına, “Kendimi ne kadar ihmal etmişim” diyebiliyorsun. Ben de eşi olarak Mesut’un daima yanında oldum. Çünkü kendisini hep iyi temsil etmek istiyordum. Ha evet çok yoğundum ama çocuklarımı tabii ki unutmadım. Annelerinin sevgilerini onlardan eksik etmedim ama farkında olamadan yapılan bir ihmalkârlık olmuştur o yoğunluk dolayısıyla. Yurt dışında olmak Yavuz’un kendi tercihiydi. Biz de onun kararlarına hep saygılı olduk. Son derece ve daima demokrat bir aile olduğumuz için tüm hayatımızı çocuklarımızın kararlarına saygılı olarak ve birbirimizi anlayarak götürdük. Ama kader Yavuz’u bizden erken aldı.

39 yaşında hayata veda etti, çok genç bir yaşta ölüm... Soru sormak bile zor geliyor.

Ölüm demeye hâlâ dilim varmıyor. Çok genç bir yaş ve hele evlattan bahsederken konuşmak kolay olmuyor. 39 yaş düşünsenize! Daha yaşayacak o kadar çok şey vardı ki... Hiç beklemediğimiz, hiç aklımızın ucundan geçmeyen bir şeydi bu. Hayat bizi beklemediğimiz bir yerden, çok ani vurdu. Kaldırmak da konuşmak da buna ölüm demek de zor ki ne zor! Ama Yavuz’um huzur içinde uyusun yeter... Tüm duam bu. O hastalık Yavuz’umun ölümüne sebep oldu.

Epilepsi hastalığından bahsediyorsunuz...

Evet, epilepsiyi duymuştum ama epilepsinin böyle ataklarla felce gelen sonuçlara sebep olabildiğini hiç bilmiyordum. Keşke de bilmeseydim. Sadece filmlerden duysaydık ya da...

Böyle amansız bir hastalığa kapıldığını ne zaman öğrendiniz?

2017 Mart ayında kendisi Almanya’dayken öğrendik. İlk atağı orada geçirdi. Öncesinde hiçbir hastalığı yoktu. Epilepsi hele, yoktu böyle bir şey... Biz o an öğrendik. Hep kilosunu ayarlamak için mücadele ederdi ama daima çok sağlıklı bir insandı, spor yapardı. Kaslar ve sinir sistemiyle ilgili bir rahatsızlık olamazdı, bu durum bizi şoke etti.

Almanya’da neler yaşanıyor da epilepsi teşhisi konuyor?

Kardeşiyle orada bir şirket kurmuşlardı ve Yavuz onun başındaydı. Bir gece evinde sabaha karşı rahatsızlanmış ve hastaneye kaldırılmış. Haberi alınca babası hemen yanına gitti. Daha sonra orada yapılan tetkiklerde, Türkçe’de ‘iskemik atak’ diye tabir edilen bir felç geçirdiği söyleniyor. 15 gün hastanede sonra da rehabilitasyon için klinikte kaldı. Daha sonra da artık Türkiye’ye dönsün, bizimle olsun istedik.

Sonra ne oldu?

O dönem üniversite için çalışıyordu. Bir gün arkadaşı Erol ile birlikteyken Yavuz düşüyor. Bu ikinci atağıydı onun. MS (Emes) hastalığından şüphelendiler ama değildi ve üçüncü atak da zaten gecikmedi. Biz Amerika’ya gitmeden 15 gün önce. Hastaneden çıktıktan sonra dedik ki, “Biraz bizde dinlen. Daha sonra yine yalnız kalmak istersen kendi evine gidersin ama önce iyi ol.” Ki çok iyiydi de. Kendini zinde hissediyordu, sorun yoktu. Hatta öyle ki, biz yurt dışındayken bizim evde davet bile vermiş. İki gün öncesi sadece...

Hastalık 2017’de başlamış. Ama bu hastalığın çaresi hiç yok muymuş?

Her şey çok kısa sürede gelişti. 2017’nin Mart’ında başladı, 2017’nin Aralık’ında da zaten olan oldu. Sekiz ayda oluyor düşünün tüm bunlar.

İntihar nedeni tamamen bu hastalık mıydı sizce?

Evet, başka ne olabilir ki? Çok cesur, çok güçlü, çok hayatla barışıktı benim Yavuz’um. Benim tahminim ve inancım şu ki; o çok mükemmeliyetçiydi. Her şey çok iyi olsun isterdi. Bence o, bugünü değil yarını düşünerek böyle bir karar verdi. Böyle bir ızdırabı, böyle bir eziyeti ne yaşamak ne de yaşatmak istedi sanki. Çok okuyan biriydi. Gece yarılarına kadar okurdu. Dünyanın her yerindeki en iyi doktorlardan görüş alarak hastalığını araştırmış. Gelen atakların sıklaşacağını, zaman içerisinde yetilerinden bir kısmını kaybedeceğini öğrenmiş. Bunu da benimle paylaşmıştı.

Bunu size söyleyince ne demiştiniz ona?

Ben de kabullenemedim. Böyle bir şeyi aklıma bile getirmediğim için “Mümkün değil oğlum, böyle bir şey olur mu? Kaç kişi bu hastalığı yaşayıp da iyileşti” demiştim. Tahmin ediyorum ki kendisi çok duyarlı ve cesur olduğu için ne bize o ızdırabı göstermek istedi ne yaşayacağı eksilikleri... Kimseye muhtaç olmamak ve o eksikliklerle yaşamamak için bu cesareti gösterdi.

Siz, “Keşke böyle bir şey yapmasaydı da yatağa düşseydi, ben onun her haline razıydım, yeter ki yaşasaydı” diyor musunuz?

Ah... Bu soruyla ve cevabıyla kendi içimde o kadar baş başa kaldım ki... Aynısını hep söyledim kendime. Kararına saygı duyuyorum. Ona nasıl kızabilirim ki, o benim canımdı.

Herhangi bir bunalım, depresyon durumu söz konusu muydu?

Yok, hiç yoktu. Yanındaydık zaten biz, süreci hep birlikte yaşadık. Fakat eksikliklerinden sıkıntı yaşıyordu, bunu biliyorum. Bir an geliyordu eli titriyordu, bir an geliyordu konuşmada güçlük çekiyordu, bozukluk oluyordu. Ama doktorlar, bu durumun ilaçlarla geçeceğini söylüyordu. O ise buna inanmamış olacak ki... Nasıl buralara geldi aklım almıyor. Hatta bu intihar olayından bir gece evvel arkadaşlarıyla ertesi sabah için de Polonezköy’de kahvaltı için yer ayırtıp randevulaşmışlar. Demek ki hatıralarda daha iyi kalmak istedi. Yavuz’uma asla kızamam. İnsan yavrusuna kızabilir mi? O yaptıysa bir bildiği vardır. Ben sadece saygı duyarım. Acım hâlâ dünkü gibi çok taze.

Yaşadığınız bu ağır olay size ne öğretti?

Bir kere hayatta herkes her şeyi yaşayabilir. “Bu benim başıma gelmez” diye bir şey hiç yok. Kimse ne kınasın ne de dillendirsin. Bir gün bile kimse için hiçbir hadisede “Ay nasıl olur, bana yakışır mı?” gibi düşünceler içine girmemiştim. Hiç de girmem. Ama insanların da şunu bilmeleri lazım: Evlat kaybeden ilk aile biz değiliz. Evlat kaybeden tek anne de ben değilim. Hastalıkta, kazada, doğumda evlat kaybedenlerin acısıyla, benim acım arasında bir fark yok. Ben Mevlana felsefesine inanırım. Allah, “Ol” derse olur. Diyorlar ya, “Başbakan oğluydu. Nasıl yapar?” demesinler. Herkes her şeyi yaşar. Bizim yaşadıklarımıza bakın işte. Hastalık kime nasıl gelir hiç bilinmiyor. Ne para kurtarabiliyor ne de güç... Tıbbın da çaresiz kaldığı oluyor. Allah kimselere dermansız hastalık vermesin. Allah kimseye asla evlat acısı göstermesin.