Jaws’a meydan okuyan bir ‘köpekbalığı gerilimi’

  İşte her şeyiyle son derece mütevazi bir film. Sadece 86 dakika. Blake Lively’den başka star, hadi onu geçin, bilinen oyuncusu yok. Ve reklam babında hiç avantajlı değil.

   Ama gelin görün ki sinema bir mucizeler sanatıdır. Ve İspanyol, daha doğrusu Katalan yönetmen Jaime Collet-Serra’nın geçmişini ve filmlerini bilenler için (Orphan- Evdeki Düşman, Unknown- Kimliksiz, Non Stop, Run All Night- Gece Takibi), bu hiç de sürpriz sayılmayabilir.

   Film Nancy adlı genç kadının Meksika kıyılarında ideal bir sörf alanı sayılan bir sahile gelmesiyle başlıyor. Yolda onu nezaketle arabasına alıp oralara getiren Carlos çekip gidince, genç kadın doğayla ve onun esinlediği geçmişiyle başbaşa kalıyor.

  Özellikle de yakın zamanda kanserden ölen annesi. Uzun yıllar önce onu bu sahile getirip resimlerini çeken o değil miydi? Ve sonuna geldiği tıp eğitimini bu acı olaydan sonra bırakıp, babasını da son derece üzmek pahasına evden kaçarak buraya dönmesi, o şokun eseri değil midir?

   Nancy yanında getirdiği küçük sörf tahtası ve bikinisiyle okyanustan gelen dalgalara kendisini bırakır. O aynı zamanda denizle ve doğayla sağlıklı bir ilişkisi olan sportmen bir kadındır.  Ve yükselen dev dalgaların tepesinde bile kendini rahat hisseder.

  Ama sonra ortaya çıkan kemirilmiş bir balina cesedi keyfini kaçırır. Ve birden cesedi parçalayan o dev yaratık, görkemli bir beyaz köpekbalığı ona saldırır, bacağında derin bir yara açar.

   O andan itibaren Nancy, etraftaki birkaç sörfçünün de çekip gitmesiyle ıssızlaşan sahilde geceboyu sürecek bir ölüm kalım savaşı verecektir.

   Film görece olarak kısa süresinin her dakikasına bir işlev kazandıran sağlam ve bilinçli bir sinemayla anlatılmış. Collet-Serra sinemanın özüne ve temeline inmeyi, dakik ve denetimli bir gerilim yaratmayı çok iyi biliyor.

  Köpekbalığı denince elbette ünlü Jaws filmlerini anmak kaçınılmaz. Ama bence bu alçakgönüllü film, Spielberg’in başyapıtına (ilk ve özgün filmi kastediyorum) bile meydan okuyabilir. Çok daha sade yapısı içinde, önceleri bir belgesel havasında gelişiyor ve bu, inandırıcılık ögesine büyük katkıda bulunuyor. Ama ayrıca gerilim de var: özellikle o uzun ve etkileyici final bölümünde…

  Sağlam bir senaryoyla başlayıp yönetmen ve de görüntü yönetmeni Flavio Martinez Labiano’nun da büyük katkısıyla gelişen film, o küçük yan karakterleri gayet iyi verirken, bir başka mucize de yaratıyor: baştan beri 500 metre ötedeki kıyıya yüzemeden, balinanın, gelgitin ortaya çıkardığı bir küçük kayalığın veya bir şamandıranın üzerinde yaşam savaşı veren Nancy’yi hiç ter ketmeyen bir martıyı, hikayenin önemli bir canlısı haline getiriyor.

    Üstelik o martı bir özel efekt yaratığı değil, gerçek bir kuş (En azından ben öyle sanıyorum!) 

   İki övgü daha: Müziği yapan usta Marco Beltrami. Ve tek başına filmi alıp götüren Blake Lively.

    Uzun ömürlü Gossip Girl TV dizisiyle tanıdığımız oyuncu, o diziden gelip gerçek oyunculuğa sıçrayan tek isim oldu. Yakında Woody Allen’in Cafe Society filminde de izleyeceğimiz 30 yaşındaki (1987 doğumlu) sanatçının filmdeki performansı azımsanacak şey değil. Hatta bence Oscar adaylığını bile hak ediyor. 

Yarın: EVCİL HAYVANLARIN GİZLİ YAŞAMI ve KABUSTAN GELEN