Ülkemizin pop müzik tarihine parlak bir bakış

Mahsun Kırmızıgül... Benim hayatıma da karışmış ve en azından bir dönemde yakın dost olduğum kendine özgü kişilik... Çok iyi bir şarkıcı; enfes bir sesi olan... Ama ayni zamanda sinemaya da merak sarmış; 7 film ve bir TV dizisi yönetmiş, birkaç filmde oynamış önemli bir sanatçı.

 2007’den itibaren yaptığı filmleri ne kadar sevmiştim... Beyaz Melek ve Güneşi Gördüm çok farklı açılardan bayıldığım filmler olmuştu. Bu da bizi bir araya getirmiş, ev ziyaretinden Boğaz yemeklerine buluşmuştuk. Sonraki filmlerini görece olarak daha az iyi bulmuştum. Ve böylece dostluk da bitmişti!...

Yeni kitabım, Mart ayında çıkacak olan Övgüler, Sevgiler, Atışmalar’da onu yine çok anıyorum. Ama şimdilik sinemaya dönüşünü ve bu filmi karşımıza getirişini kutlayalım. Ve film üzerinde gereğince durmaya çalışalım.

 Aslında film benim için daha baştan çok çekici. Öncelikle temelde bir müzik filmi bu. Hem de bizim popüler müziğimizin üç  önemli sesinin öyküsü: Mahsun, ama ayni zamanda Özcan Deniz ve Haluk Levent. Ayrıca da filme dekor olan o Unkapanı’ndaki Plakçılar Çarşısı benim hayatımda da nasıl büyük rol oynamıştır... Gençliğimde oraya gider, piyasaya çıkan kaset, albüm ve 45’likleri daha ucuza almaya çalışırdım. Sonradan sinema merakımızı da tatmin eder olmuştu: Betamax vb. teknolojiyle çıkan filmleri de oradan alırdık.

Ama film yalnızca bu ilginç dekoru canlandırmakla kalmıyor. Zaten bu daha önce de yapılmıştı: 2004 yılında Ezel Akay’ın Neredesin Firuze? filmiyle... O film o zamanki bir başka deyişle ‘İMÇ- İstanbul Manifaturacılar Çarşısı’nda dönen müzik- kaset piyasasına eğilen bir filmdi. Çok beğenmiş ve filmi on yıl sonra çıkan 100 Yılın 100 Türk Filmi kitabıma almıştım. 

Ama bu yeni film işe daha geniş bir çerçeveden bakıyor. Dönemin eğlence hayatı da çok iyi veriliyor. Öncelikle o ünlü pavyonlar, gazinolar, kadınların gece yaşamına büyük katkısı... Çok güzel sunulmuş, en güzel manzaralarıyla çok iyi kullanılmış bir İstanbul... Ve onun üzerinde, açılıştaki güzel deyişle: Gerçek Bir Umut Hikayesi...

Ve orada özellikle üç büyük müzik insanının yaşamı üzerine neredeyse bir belgesel: Mahsun, Özcan ve Haluk... Ayrıca dönemin kadın ünlülerinden başta Jale kimi adlar da var. Ama yine de hikâyenin odağında bir başka isim gözüküyor: dönemin ilginç tüccarı ve yetenek avcısı Hilmi Topaloğlu ve onun biraz karmaşık aile hayatı... Bu tam bir kilit- rol. Ve hemen söyleyelim: Engin Hepileri onu müthiş bir kompozisyonla canlandırmış. Hemen yanı başında kavgacı, ama sempatik ortağında da Eser Yenenler var.

Ama yine de gözlerimiz kadar kulaklarımız da o ünlü üç seste. Almanya’da kariyer yapmaya çalışırken, Hilmi Topaloğlu’nun telefonda sesini dinlediği ve hayran kalarak alel-acele buraya getirttiği  Özcan Deniz... Dönemin gencecik ve rock eğilimli sahne sanatçısı Haluk Levent... Ve de arayış içinde sanki en zor yol alan Mahsun Kırmızıgül. Doğrusu hepsi de çok iyi oynanmış: Özcan Deniz’de Onur Gözeten, Haluk Levent’te Ali Erkin Acır ve de Mahsun'da oğlu Mahmut Kırmızıgül. Onların medya ve özellikle TV dünyasıyla ilişkileri de çok öğretici... Ama ben en çok konser bölümlerindeki seslerine şaşırdım. Öylesine gür ve otantik çıkıyor ki... Ancak asıl  sanatçıların kayıtlarına başvurulduysa böyle olabilir. Acaba öyle mi? Öyleyse, bu uyum nasıl böylesine kusursuz biçimde sağlanmış?...

Sonuç olarak bu kendi alanında ve çapında çok hoş bir film. Ülkemizin müzikal geçmişine sağlam bir bakış atarken, toplumsal tarihine de eğiliyor. Ve bizlere o dönemin, özellikle 90’lı yılların bir panoramasını sunuyor. Hilmi Topaloğlu’nun 2003 yılındaki erken ölümü, Prestij Müzik’in hemen hemen sonu oluyor. Bu film sayesinde o pavyonlar kadar o konserleri, o İstanbul güzelliği kadar o çılgın kalabalıkları da kolay kolay unutmayacağız. Ve ben, kendi açımdan sevgili Mahsun’a gönül dolusu teşekkürlerimi yolluyorum. 

Pazartesi:  KULÜBEYE TIKLAT