Eğer ordunun tepelerinde böylesine bir itiş kakış patlak vermişse, böylesine farklı türküler çığıranlar ortalığa dökülmüşse ben korkarım.
İznimin son günü. Tepe tepe, son saniyesine kadar kullanmak istediğim bir gün...İdi.Gazetelere (T24 buna dahil) yarım değil çeyrek göz atarak geçirilmiş ve televizyonun önünden bile geçilmemiş dokuz harikulade günün ardından masanın üstündeki gazeteye gözüm takılıverdi: Genelkurmay Askeri Savcılığı İrtica ile Mücadele Planını Albay Dursun Çiçek’in hazırladığını iddia etti. İlk duruşma 20 Temmuz’da !..Haydaaaa...Ya da: Anneeeee !..Bu iddia bilmem kaçıncı alayın askeri savcılığının değil Genelkurmay Askeri Savcılığı’nın; bu iddianameyi kabul edip, yani ciddi bulup yargılamaya başlayacak olan bilmem kaçıncı taburun askeri mahkemesi değil Genelkurmay Askeri Mahkemesi... Yani benim iznin son günü “ıslak imza”ya kurban gitti... * * * Neresinden başlasam?.. “Kağıt parçası” dendi, askeri savcılığın (Genelkurmay Askeri Savcılığı’nın) dilinde “yazı”lığa terfi etti; suçun kanıtı oldu... Düzmece bir belge olduğu söylendi, Genelkurmay Askeri Savcılığı belgenin gerçek olduğu kanısına vardı. “Darbe planlayan cunta munta yok” dendi; Genelkurmay Askeri Savcılığı ihbar mektubunu yazanın “Cunta içinde yer alan bir Psikolojik Harekât subayı” olduğunu söylemekte... * * *Kime yansam?Koskoca Genelkurmay Başkanı’na mı?Bıyık altı gülüşlerle, imza makinası gösterileriyle ‘İrtica ile Mücadele Planı’nın olmadığını bizlere ciddi ciddi anlatan ekran yiğitlerine mi?Peynir ekmek gibi harcanmışa benzeyen garibim Deniz Albayı Çiçek’e mi ?“Babam komutanlarına her zaman itaat eden biriydi” diyerek “tek suçlu”nun Dursun Çiçek olmadığını ürkek bir dille söylemeye çalışan Çiçek’in avukat kızına mı? * * * Görüyorsunuz şaşkınım. Hayır, izin dönüşü hamlığından değil, korkudan... Eğer ordunun tepelerinde böylesine bir itiş kakış patlak vermişse, böylesine farklı türküler çığıranlar ortalığa dökülmüşse ben korkarım. 22 Şubat 1962’nin, 21 Mayıs 1963’ün, 12 Mart 1971’in, 12 Eylül 1980’in, hatta 28 Şubat 1997’nin öngünlerini hatırlarım ve... Ve korkarım... Üstelik önümüz 30 Ağustos. Yüksek Askeri Şura toplanacak. Kim general, kim dört yıldızlı general, kim ordu komutanı, kim emekli olacak kararlarının verileceği güne çok az kaldı... * * * Daha yerim var. 100 – 150 kelime daha yazabilirim.Ama Genelkurmay Başkanı’nın dediği gibi “Sözün bittiği yerdeyiz”.Eğer Genelkurmay Askeri Savcılığı’nın iddianamesi sahiden ciddiyse...Eğer Genelkurmay Askeri Mahkemesi iddianameyi ciddi bulup kabul ederken “boş bulunmamışsa”... Ergenekon süreci yepyeni bir aşamaya ulaştı demektir...Olup bitenler “TSK’yı aklamak, temizlenmiş göstermek için Albay Çiçek’i harcadılar” gibisinden sığ ve fazla yalın bir analize indirgenemez... Bence bir şeyler oluyor.“Ne oluyor peki” filan diye sormayın... Bilmiyorum. Hele Ankara’daki kulağı delik ve kulağı kesik meslektaşlarla birkaç, hatta bir çok telefon danışması yapayım; kulağıma bazı fısıltılar ulaşırsa sizlere de aktarırım. Söz !
