Akıl erdirmesi zor

Başında Tayyip Erdoğan ya da bir başkası, iktidara gelmiş bir "İslamcı" partinin, bu ülkede geçerli olagelmiş, hayatımızın konturlarını belirleyen kurallar, teamüller karşısında fazlaca saygılı davranmasını beklemiyordum. Çünkü bu "İslamcı" sıfatıyla nitelediğimiz siyasi çizgi ve onu çeşitli aşamalarda temsil etmiş siyasi kadrolar, zaten bunlara karşıdırlar ve varlıklarını da bu karşıtlık üzerinden kurarlar. Bütün bir "Cumhuriyet tarihini" ve hatta II. Mahmud sonrası Batılılaşma çabalarının tamamının bu toplumun gerçek çocukları olmayan birilerinin aslında İslamcılar'ın hakkı olan iktidarı gasp etmiş zıpçıktılar olduğuna inanırlar. Böyle düşünen bir siyasi çizginin temsilcilerinin bu kadroların çıkarmış olduğu yasalara v.b. saygılı olmasını beklemek pek akıl kârı değil.

Ancak, her toplumun içinde ideolojik farklılaşmalar, kutuplaşmalar olabilir ve çoğunda vardır. Tabii ayırıcı çizgilerin yanı sıra iç dengeler de vardır. Bu dengeler genel yapıya beğenerek bakmayan siyasi kadrolara karşı da bir "fren" işlevi oluşturabilir. Türkiye'nin Cumhuriyet tarihi boyunca da böyle oldu ve genel düzeni bu gözle gören İslamcı siyasi çizgiyi iktidarın uzağında tuttu. Daha yakın zamanlarda koalisyonlar yoluyla iktidardan pay alan İslamcı partiler de, Cumhuriyet gelenekleri karşısında ihtiyatlı davranma gereğini duydular. Ancak, 12 Eylül cuntasının "Atatürkçü diriliş" inancıyla kurduğu yarı-faşist düzen bu gelenekleri de erozyona uğrattı. Demirel - Özal kavgaları Türkiye'de ana siyasi akım olma çabasında "orta-sağ" çizgiyi fena halde yıprattı. Doksanlı yıllarda düzen partilerinin sergilediği beceriksizlikler, şaşkınlık herkesin "düzen" olarak bellediği ve dolayısıyla dikkat etmediği çürümeye yol açtı ve AKP kendini iktidarda buldu. AKP, karşılaşacağını mutlaka öngördüğü muhalefet eylemleriyle karşılaştı: Ordunun göreve çağrıldığı mitingler yapıldı, cumhurbaşkanlığı sürecinin kendine özgü "aritmetiği" yaşandı v.b. Bunlar herhalde "beklenmedik" şeyler değildi ama beklenmedik biçimde kof çıktılar; AKP herhalde kendisini de şaşırtan bir etki artırımı ile iktidara iyice oturdu.

Belki bu beklenmedik kolaylık bu zamana kadar ipleri iyiden iyiye eline geçirmiş olan (ve dolayısıyla "zafer"in şanını kuşanan) Tayyip Erdoğan'ın yasa masa gözetmeden bugünlere gelmesine yol açmıştır. 

Tek başına iktidar olmayı başaran İslamcı cephenin bu iktidarını "daim kılmak" üzere tedbirler alması elbette olağandır. Bu tedbirlerin başında kendi burjuvazisini yaratmak gelir (Bu memleketin tarihinde siyasi partilerin tümü aynı içgüdüyü ve davranışı göstermiştir). Bütün o "beşli çete" stratejileri, hikâyeleri uzayıp giden ihaleler bu girişimin gitgide pervasızlaşan tezahürleridir. 

"Yolsuzluk" dediğimiz şey öncelikle "ekonomi" dediğimiz alanı ilgilendirir: boğaz ağrısının boğazı, diş ağrısının dişi ilgilendirdiği gibi. Ama "münferit" değil de "sistematik" olacaksa, bunu mümkün kılacak bir yapılanma gerekir. Erdoğan bunu sağlamanın yolunun kendi iradesine bağlı davranan bir "yargı" yaratmaktan geçtiğini biliyordu. Yargı erkini kendi zihnindeki "ideale" göre yeniden biçimlendirmeye girişti. Bu idealin kökleri "Hilafet" kavramında mı yatar, nereden çıkar, bilmiyorum ama sonuç olarak "emreden" bir "tek adam" ve emri yerine getiren bir yargı mekanizması modeline göre işler. Bu bürokratik işler fazla uzatmadan yapıldı ve böylece Türkiye "Erdoğan hukuku" ile yaşayan bir topluma dönüştü. Bunu "hukuksuz yaşamak" diye de niteleyebiliriz. Hukuku bir hukuki sıfat taşıyan kimseler eliyle yok ettik. 

"İslamcı" bir siyasi partinin meydanı boş bulacak olursa buna benzer (bu kadar "abartılı" olmasa da) bir "kadılık" sistemi kurması da büsbütün beklenmedik bir şey değildi. Bu sistemin "kazaskerleri" de kolayca bulunurdu. Nitekim bulundu.

Ama Kolombiya'dan sefere çıkan gemiler, yoktan varolan Türk filoları, Zarrab serüvenlerine cesaret etmeler ve bütün bunları yaparken takınılan vurdumduymaz tavır, "ben yaparım olur" rahatlığı, "beklenti" sınırlarını aşıyor. "Neye güvenerek?" diye düşünüyor insan ama bunlar oldu, oluyor ve AKP iktidarı yerli yerinde oturuyor, bunları yapıyor. Adama "ahmak" diyor; o da "ahmak sensin" diye cevap veriyor -ve "yargıçlara ahmak dedi" diye olmadık bir cezaya çarptırılıyor. Bu arada ilk "ahmak" diyene "hakaret etti" denmiyor! Yani, uzatmayayım, aklı, mantığı çiğneyen davranışlar, göz çıkaran haksızlık, hukuksuzluklar. Bunlar, bugün normal, gündelik hayatımızın olağan vakaları.

"Neye güvenerek diye düşünüyor insan" dedim ya, "acaba" diyorum, "Acaba Tayyip Erdoğan bu gibi uygulamalarla bir 'perçinleme' mi yapmak istiyor? Yani, "kaybedersek ne olur?" sorusunu soran, "Canımıza okurlar" diye cevap veren ve böylece iktidarın çevresinde kenetlenen, çok şeyi göze almış bir "ordu" yaratmaya mı çalışıyor?

Erdoğan kendisine muhalefet eden, kendisini eleştiren hiç kimseyle birlikte yaşamaya razı olabileceğini gösteren herhangi bir davranışta bulunmadı. "Ananı da al git" ağzıyla konuşmayı tercih etti; "doktorlar burada durmak istemez hale geldiler" dediler, "Bırakın gitsinler" diye cevap verdi. Tayyip Erdoğan kendisiyle aynı değer ve düşünceleri paylaşmayan insanlar "çözüm" olarak kapıyı gösteriyor. "Beğenmiyorsan, yallah!" İşte Boğaziçi Üniversitesi... Benzeri görülmemiş bir süreç. Bunca öğretim üyesi -ve öğrenci- bu kadar zamandır bu direnişi gösteriyor. Erdoğan oralı değil. Onlar da gidebilir. Erdoğan'a göre bu bir kayıp değil, kazanç olur.

Yani, sonuç olarak, "Bu seçim en kritik seçim" diyenler yanılmıyorlar. Çünkü, evet, bu seçimi bir şekilde (seçeceği yöntemlerle) kazanan Tayyip Erdoğan Türkiye'yi kendi beğendiği Türkiye haline getirmek üzere harekete geçecektir. İşte o zaman, Erdoğan kendi onayladığı "demokratik düzeni" kurmuş olacaktır.