"O Arabı dövdürtmeyecektik"

Ne zamandır aklımda, Sırrı Süreyya Önder'in sesinden "O Ermeniyi dövdürtmeyecektik" fıkrası dönüp duruyor.Sanırım yıl 2010 falandı bir kürsüden bu fıkra anlatıldığında.Aradan kaç yıl geçti düşünün, maalesef gerçekliğinden bir gram yitirmedi fıkra.Orta Doğulu olmak mı dersiniz, yoksa Türkiyeli mi siz seçin; DNA'larımıza kadar işlemiş "biri dövülürken, biri ezilirken, birinin hakkı yenirken seyirci kalma" tavrı baskın olarak devam etmekte.Geriye doğru bakınca insanın da feci içi yanıyor üzüntüden, ne çok şey kaybetmişiz diye.Hayır düşünün ki zaten acayip kayıptaydık tüm bunlar olurken.Üzerine tonlarca kayıp daha bindirmişiz.En basitinden Önder'in bu fıkrayla anlattığı gerçekliğin bizzat içinde yaşıyor olmamıza rağmen gülmüştük, gülebilmiştik de.Şimdi gülsek -ki zor- en hafifinden ayıp olur!Çünkü artık mağdurların dayaktan en son nasibini alanları bile helak vaziyette!Özgürlüklerin, hakların, ifade özgürlüğü meselesinin epeyce gerisinde, muazzam haksızlıklarla mücadele edilen, dudak uçuklatan ihmal ve ihlallerden söz ettiğimiz yıllardı.Ama tabii şimdi dönüp bakınca "Baya özgürmüşüz" dedirtiyor, biliyorum.Sadece özgürlükler de değil gerileyen…Neredeyse 'keşke öyle olsa' dedirtecek insana…İşte Sırrı Süreyya Önder'in fıkrasıyla girdik konuya misal, o dönem aktif siyaset yapanların -çoğu cezaevinde, mahkemelerde- birçok konuşması, esprisi, tespiti, önerisi, isyanı, talebi internette fenomen hâlâ, o zaman da muhalefetti adı, ama şimdilerdeki gibi köprüye pankart açma düzeyinde değildi tabii…Merak etmeyin, bugün tutacağım kendimi, kimseye 'dalma' niyetinde değilim…Daha ziyade siyasette politik görünümlü apolitikleşme, şöhret arayışı, insan temelli siyasette eksen kayması, değer kaybı, düzey kaybı ve politik yozlaşma başlıkları altında bir çalışma yapmak lazım.Ama inanın kişisel saldırıları göze alacak kadar motive de değilim buna, hayır ne için ki sonuçta?İnsan denen varlığın, türünün defolarının farkında olması ve  sürekli kendini kontrol ederek, yükseltmeye çalışarak, donatarak yola devem etmesi gerektiğinin dahi farkında olunmayan bir politik ortam kalabalığından söz ediyoruz…Siyaseten yüksek seviye mi arıyorsunuz, politik bilinç, duruş, argümana falan mı ihtiyacınız var; misal buyrun dün insanların Kobane duruşmasında zar zor, hakları gasp edile edile, imkânları kısıtlana kısıtlana yaptıkları 'savunmalar'ı bir açın okuyun lütfen.Neyse aslında konum bunlar değildi.Her gün bir ötekinin yediği dayağı izlemek bana  artık çok ağır geliyor.Kalabalıktan olmayan elbette çok kolay dövülüyor.Dövülürken sessizce izleyeni de çok oluyor. Hatta bu dayak üzerine siyaset kuran, o dayağın siyaseten ekmeğini yiyen bile olabiliyor.Bu köşede defalarca hatırlatıldığı üzere, seyircisiz zulüm olmuyor!Ama her ne olursa olsun, sonu bellidir bu hikâyenin.Tıpkı yazının başında selam sarkıttığımız Önder'in anlattığı fıkrada olduğu gibi süreç ilerlemekte, ne bir eksik ne bir fazla…Halk otobüsünde anasına babasına saldırganca davrandığı için korkuttuğu ve ağlattığı Suriyeli o çocuktan utanmayan, akan her damla gözyaşıyla mahcup olmayan… Sırf Suriyeli diye yolda karşılaştığı kadını yerlerde tekmeleyenleri tek bir dil olup kınayamayan, bu insanlık dışılığı reddedemeyen bir toplumun yaşayacağı son da tüm dünya tarihinde olduğu gibi olacaktır.Bakınız şaşmaz, tarih tekerrürden ibarettir bu bahiste, inanın buna.İnsan gelişemediği sürece Orta Çağ ilkelliğiyle kendi kendini cezalandırmaya devam eder.Bugün Ermeni dövülürken izler, yarın Kürt, öbür gün Arap…Hatta sadece izlemekle de kalmaz, birtakım gerekçeler bulur, yaratır, üretir.Kimi 'pistir', hastalık getirmiştir, kimi 'suça bulaşmış', kimi 'dinsiz…' Ama hikâye hep, o dayağı izleyenlerin de sonunda dayak yemesiyle biter.Bu gidişle insanı bekleyen başka son yoktur…