Fazla söze gerek yok: Huzurlarınızda Hatıra Gezer

"Geçmiş, çarpım tablosuna benzer. Ezbere almaya değmeyecek birler sütunu gibi, hatırlamaya değmeyecek kısımları vardır. Hangi sayıyla çarpılırsa çarpılsın, kaç kere yaşanırsa yaşansın sonuç kendisidir. Etkisizdir bu anılar; gidişata, sahibinin hikâyesine ne destek ne köstek olurlar."

Hatıra Gezer, bugüne kadar bu köşede konuk ettiklerimiz arasında en ilginç hikâyesi olan, bir yandan da hiçbir hikâyesi olmayan bir diva. Kendi hikâyesi yok. Belki de var ama biz çok bilmiyoruz. 

Hatıra Gezer'in meselesi başkalarının hikâyeleri. Hatıralarda gezen, canı sıkıldıkça sahnenin tozunu attıran, kimin hatırasına girse o olan, zamanda cambaz kıvraklığında dans eden bir varlık.

Mertcan Karakuş'un ilk romanı tam da bugün, Onur Yürüyüşü günü, hikâyesi elinden alınanların hikâyelerine sahip çıkmak için portreler dizimize hatıralar arası vermenin aracı… Mertcan Karakuş'un bir kuir edebiyat örneği olan ilk romanı "Yüzen Küçük Şeyler" Ardis Kitap etiketiyle raflardaki yerini aldı.

Yüzen Küçük Şeyler geçmişle bugün, hatıralarla rüyalar arasında gidip gelen bir anlatı. Hatıra Gezer, yani Bergüzar görmüş geçirmiş, şekilden şekle nefes alır rahatlığıyla geçen bir anı gezgini. İnsanların kayıp hatıralarına, unuttuklarına ve yarıda kalmış hikâyelerine giriyor, o hikâyeleri onlara geri veriyor. 

Kendi hikâyesi elinden alınan LGBTİ+'ların, başkalarının hikâyelerini onlara hediye etmesinin romanını yazmış Karakuş. Merceği de odağı da LGBTİ+'lar değil. Lubunyalar, Karakuş'un anlatımında herhangi birileri. Ne özel ilgi var ne de karalama. Hayatın tam ortasından bir hikâye anlatıyor Karakuş. Bunu yaparken de İstanbul'daki lubunya gece hayatına, gündüzlerine, ara sokaklarda harcanan dedikodulara götürüyor. Bir yandan bizi kâh ömrünün son dönemindeki eşcinsel bir şarkısı ve menajeri görünümündeki sevgilisinin hikâyesine götürüyor kâh eşcinselliği tehdide dönüştürülmüş bir siyasetçi yoluyla devlet örgütlenmesine bakmaya zorluyor.

LGBTİ+'ların seçilmiş ailelerine göz kırpan Karakuş, Bergüzar'ın fantastik öyküsüne Orçin'i, genç bir lubunyayı dahil ederek kuşaklar arası aktarımı romanın meselesine dönüştürüyor. Hatıra Gezer'in, Bergüzar'ın ışıltısıyla büyülenirken; bir yandan da döneminin geçtiğini görüyoruz. Bu yanıyla Karakuş, içeriden bir gözle LGBTİ+ hareketinin kuşaklar arasındaki değişim ve dönüşümünü sezdiriyor.

Orçin, farkında olmadan el alıyor Bergüzar'dan. Bergüzar, hatıralar aleminde gezme görevini hiç de fark ettirmeden Orçin'e devrediyor. Bunu yaparken, İstanbul'un en lüks semtlerinden en köhne sokaklarına kenti anbean yaşıyor ve yaşatıyor. 

-Bir kuzgunla bir yazı masasının ortak noktası nedir?

Birilerinin hatıralarında gezinirken işler sarpa sardığında kendi hikâyene dönmenin sorusu bu soru romanda. Ne zaman Bergüzar, başkalarının hikâyelerinin dolambaçlarında çıkmaz sokaklara girse, Orçin bu soruyu sormakla yükümlü. Cevabı alana kadar yineliyor. Her ikisinin de sesi toksa saygı duyacağını duymak istiyor.

Sesin toksa saygı duyulmak, romanı okurken en çok takıldığım yerlerden oluyor. Döne dolaşa tok sesleri düşünüyorum. LGBTİ+'ları katletme çağrısı yapan seslerin tokluğunu, yasakların masaya vurulan tok seslerini ve bunların ötesinde bir imkanı aramanın tiz melodisini.

Karakuş, üçlemenin bu ilk kitabında o tiz seslere kulak veriyor. O tiz sesleri duymak için dinlemeye davet ediyor.

Onur Yürüyüşü kutlu olsun!

"Karanlık sahnenin tam ortasına menekşe moru bir spot vurdu. Işıktan daire yavaş yavaş genişledi. Şimdiye kadar hiç dinmeyen, devamlılığı sebebiyle de artık kimsenin kulağına takılmayan arka plandaki uğultu ışıkla beraber bir anda kesildi. İşçi arı garsonlar bile taş kesilmiş, sahneyi izliyorlardı. Cam boncuklu saçakların arasından, deniz mavisi satenden dikilmiş uzun eldivenli bir çift kol göründüğünde, sahnenin iki yanındaki dev hoparlörlerden çıkan disko-funk ritimleri salonu doldurdu. Art arda dizilmiş iri yağmur damlaları gibi görünen saçaklar müziğe uyarak iki yana doğru açıldılar. Hatıra Gezer bütün ihtişamıyla sahneye çıktı."