Çok farklı, ama ikisi de ilginç iki Türk filmi: Gerçek ve zekice komedinin tadı başka oluyor!...

Aile Arasında BKM- Beşiktaş Kültür Merkezi’nden gelen en son film. Hayli adı edilmiş, reklamı yapılmış, beklenen bir güldürü. Ve karşımızda seyirciyi avucunun içine alacak ve düş kırıklığı yaratmayacak bir film var

Film özetle yirmi yıl (tam olarak 21 yıl!) sonra ayni anda ve ayni semtte yıkılan iki yuvanın ve terkedilmiş Fikret’le bırakıp gidilen Solmaz’ın komik bir rastlantıyla tanışmalarını anlatıyor. Önce birbirleriyle çelişiyor, çatışıyor ve neredeyse düşman oluyorlar.

Sonra araya genç kuşak giriyor ve ‘pavyon vokalisti’ Solmaz’ın kızı Zeynep, Adanalı bir ailenin oğluyla evlenmeye kalkıyor. Fikret’e de ortalarda olmayan babanın rolünü yüklenmek düşüyor!..

Gülse Birsel’in kendine özgü mizahını TV dizilerinden, yazılarından, hatta o kendine özgü kahkahasından biliyoruz! Yarattığı kişiler hem aramızdan... Ama hem de son derece farklı ve özgün...

Özellikle de Solmaz’ın ailesi. İstanbul’un ahşap evli tipik bir semtinde yaşayan, çok sıradan gözüken bir aile. Ama kadının Beyoğlu gece hayatının tam göbeğinde, bir pavyonda assolist olan ‘trans’ şarkıcının ‘vokalistliği’ni yapması var. 

Ayrıca aile dostu olan eksantrik kadınlar, kızının son derece modern giyim tarzı, çekip giden çalgıcı kocanın acayip lumpenliği gibi şeyler de cabası.

Ama gariptir, bu tuhaf çevre çok inandırıcı olmasa da, bize yakın: Sanki tipik Yeşilçam; sıcak bir aile ve katıldığımız duyarlılıklar.

Öte yandan, Fikret’in kişiliği. Her haliyle tuhaf, kendine özgü bir acaip adam. Biraz İngiliz gibi: sanki Doğu Ekspresinde Cinayet’deki Poirot, yani Kenneth Branagh!...Ama onun tüm hikaye boyunca itici duran tavrının, giderek artan biçimde insancıllık ve yaşanmışlığa kayması da, ayni ölçüde şaşırtıcı ve etkileyici oluyor.

İşin içine Adanalı aile girdikçe, iki çok farklı dünya karşılaşıyor. Adanalı damat ailesinin kırsal kesim ahlakından ve değerlerinden süzülüp gelmiş, kebapçılık geçmişi olan, silah taşıyan ve şiddete bulaşmış ataerkil bir kimliği var. Ama kadının da güçlü olduğu, daha da ötesi hikayenin odak noktasını oluşturan bir gizli ilişki yaşadığı bir aile.

Ve bu iki zıt yaşam biçimi, en genç üyeleri aracılığıyla bir araya gelme, hatta tümüyle birleşmeye kalkınca, işler iyice karışıyor.

Durum komedisinin en iyi halleri var filmde. Özellikle de Adana bölümlerinde...Bir rüya-şehir olarak gösterilmiş Adana (gerçi sahiden de öyledir!). Ama sinemanın büyüsü elbette başka. Ve bize İstanbul’un yanı sıra bu güney şehrimizi de sevdiriyor. Yon Thomas imzalı görüntü çalışmasının da katkısıyla...

Düğün sahnelerindeyse film doruklara çıkıyor. Bir yandan ‘kaçmış’ koca ve erkeği kovmuş kadın geri dönüyorlar. Tüm çelişkiler, tüm yalanlar ortaya çıkıyor, tüm zıt değerler çatışmaya giriyor, tek sözcükle kıyamet kopuyor. 

Öte yandan Adanalı ailenin büyük-büyük babalarının ani ölümü ortalığı birbirine katıyor. Ve tüm sinema tarihinin belki en komik ‘cenaze şamatası’ perdeye geliyor!...   

Bu kargaşa içinde iki genç aşık (ve de geride duran iki orta yaşlısı!) birleşebilecek midirler acaba?  

Yazar-yönetmen ikilisi oyuncularını çok iyi seçmiş ve değerlendirmiş. Demet Evgar, hem çok güzel, hem ürkünç, hem de komik olabilen eşsiz ‘lastik yüzü’ ile harikalar yaratıyor.

Büyük yeteneğini pek gösteremeyen Engin Günaydın ise sonunda çapına göre bir rol bulmuş, tam anlamıyla döktürüyor. Tüm karakter oyuncuları da kusursuz.

Tek sözcükle: kaçırmayın...