Görkemli bir seyirlik, parlak bir oyunculuk gösterisi

Sadece üçüncü filmini çeken bir yönetmenden beklenmeyecek kadar doyurucu ve başarılı bir seyirlik. Bunda senaryonun büyük rolü olduğu da hemen söylenmeli.

Film Avrupa’nın göbeğinde geçen bir aksiyon fantezisi. Mesleği, ne iş yaparlarsa yapsınlar, bol paralı ünlüleri korumak olan ve bunda A’yı aşıp AAA sınıfına yükselmiş uluslararası ‘badigard’ Michael Bryce ilk kahramanımız.

İkincisiyse, işi tam tersine o tür insanları kibarcası elimine etmek (açıkçası öldürmek) olan kiralık katil Darius Kincaid. Ve bu işi tam 28 kez yapmış: herbirinde amacına ulaşarak...

Açılışta Bryce koruduğu Japon Kurosawa’yı (yönetmen olanı değil!), hem de uçağa bindirdikten sonra, gözünün önünde öldürmelerine tanık oluyor. Bu da onun kariyerinin neredeyse sonunu getiriyor. Üç yıl sonra, arabasında yaşayan, traş bile olmayan, gelen her işi kabul eden düşmüş bir adamdır.

Kader onları yeni bir işte birleştirir. Kincaid, vaktiyle emrinde çalıştığı Belarus ülkesinin acımasız diktötörü Dukhovich’in cinayetleri konusunda ve aleyhinde tanıklık etmek üzere Lahey’deki Uuslararası Adalet Divanı’nın önüne gitmek zorundadır. Onu koruma işiniyse Bryce yüklenmiştir.

Oysa ikisi geçmişte sayısız kez karşıkarşıya gelmişlerdir: Çoğu aynı adamı biri öldürmeye, öbürü korumaya çalışırken!...Dost olmaları neredeyse imkansızdır. Üstelik peşlerinde zalim diktatörün gözünü kan bürümüş Rus cellatlar ordusu varken..

Dalgın bir gözle, “işte bir yaz aksiyonu daha!” diye izlemeye başladığınız film, giderek çıtayı yükseltiyor. Nasıl yükseltmesin ki...

Bir yandan dur-durak bilmeyen bir tempo. Sürekli sürprizlerle gelişen bir entrika. Londra ve özellikle de Amsterdam’daki aksiyon, takip ve şiddet sahnelerinde elde edilen yüksek görsellik düzeyi.

Daha da önemlisi, sanki bir Quentin Tarantino elinden çıkmış gibi duran o tatlı gevezelik; sözün en kritik, en eyleme muhtaç durumlarda bile kral olmasını getiren tercih. 

Ayrıca Dukhovich kimliğiyle dünyanın tüm diktatörlerine getirilen eleştiri de filme politik bir mesaj yüklüyor. Hernekadar bu kez tüm Rus’ların ‘kötü adam’ olmasıyla bir tür ırkçılığa saplansa da...

Ve de oyunculuk. Samuel L. Jackson’u yıllardır böylesine ’komple’, böylesine iyi çizilmiş bir karakterde görmemiştik. Gerçek anlamda döktürüyor. Ve son jeneriklerde şarkı bile söylüyor!..

Ryan Reynolds bir kez daha zayıf-nahif fiziğine karşın ‘sert eylem adamı’ olabiliyor. Gary Oldman’ın nisbeten ikincil rolüne karşın diktatör Dukhovic’e filmin yarısında Rusça konuşarak kattığı güç de gözden kaçmıyor.

Kadınlarda ise yeni ve taze Elodie Young dikkat çekerken, Sonia Kincaid’de Salma Hayek erkekten beter, alabildiğine küfürbaz ve haşin bir kadını görkemli biçimde yaratıyor.

Ses bandında iyi seçilmiş 80’ler şarkıları var. Lloyd Price’dan Just Because, Chuck Berry’den Little Queenie, Foreigner’den I Want to know What Love İs. Ama en etkili olanı, tam yerinde gelen o enfes Lionel Richie balladı: Hello...